ای شیــعۀ ثــانی عشــر حضرت بـاقر            دین زنــده شده از هنــر حضرت باقر

بخشید به اسلام مبین گــرمی و رونق            گنجــینۀ غــرقِ گـهــرِ حضرت بــاقر

تا روز قیــامت همه چون آیــنه ماتـند            از دانش و علـم و هنــر حضرت باقر

زینت ده تــوحید پــرستان جهان است            گــلزار گــل و بــارور حضرت بــاقر

قــدسی نفــسان حــرم قــدس ندیــدنــد            جز نـور خــدا در نظــر حضرت باقر

مـرغــان دعا تا حـرم دوست رسیـدند            در سجـدۀ شــام و سحـر حضرت باقر

جــابر چه صمیــمانه ز درگــاه پیـمبر            آورده ســلامی به بر حضــرت بــاقـر

از فتنه بپرهیز که این بـار گران است            بــاری که کند خــم کـمر حضرت باقر

عمری ز غم کرب و بلا خون جگر خورد            قــربان دل و چــشم تر حضرت بــاقر

پیوسته غــم فــاطمه و غــربت حیــدر            آتش زده بر بــال و پر حضرت بــاقر

زهر ستم و کینۀ بیــداد چه کرده است            با جان و دل و با جگــر حضرت باقر

افسوس که در سوک نشسته است مدینه            زین داغ گــران با پسر حضــرت باقر

دادند مــرا کــوثــر تــوفیق «وفــائی»            تا آن که شوم نوحــه گر حضرت باقر